நீ எப்பம்மா வருவே???

காலில் சக்கரத்தை கட்டிக் கொண்டு காலங்கள் ஓடினாலும் இந்நாள் மட்டும் நினைவுகளை பின்னோக்கிச் செல்ல வைத்து விடுகிறது. என்றாவது ஒருநாள் இறக்கத் தான் போகிறோம் என்று தெரிந்திருந்தாலும் அந்த இழப்பு நம்மைத் தாக்கும் பொழுது தான் அதன் பாதிப்பு அதிகம் தெரிகிறது.

வைத்தியம் செய்ய வசதியில்லாமல் இறப்பது, பார்த்துக் கொள்ள ஆட்கள் இல்லாமல் இறப்பது, முதுமையின் காரணமாக இறப்பது என்பதை ஏற்றுக் கொள்ளும் மனம், 'திடீர்' இழப்பை ஏற்றுக் கொள்ளத்  தடுமாறுகிறது. அதுவும் குடும்பத்தில் உள்ளவரின் இறப்பு எனும் போது அதன் பாதிப்பிலிருந்து மீள்வதும் கடினமாக இருக்கிறது.

ஐந்து வருடத்திற்கு முன்பு இதே நாளில் அன்று தொலைபேசியில் அடுத்தடுத்துஅழைப்புகள் வந்திருந்ததைப் பார்த்தவுடனே ஒரு நெருடல். எடுத்து பேசும் பொழுது தம்பி கவலையுடன் அப்பாவை ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்திருக்கிறோம். மதியம் திடீரென்று நெஞ்சு வலிப்பது போல் இருக்கிறது என்றார். அந்த நேரம் வரை அவருக்கு ஒன்றும் சீரியஸாக இருக்காது என்ற நம்பிக்கையில் அவனும் இருந்தான்.

எந்த ஆஸ்பத்திரியில் ?

தெற்குவாசல் வடமலையானில்.

டாக்டர்கள் இருக்கிறார்களா?

பெரிய டாக்டருக்குத் தகவல் சொல்லியாயிற்று. அவர் எப்போது வருவார் என்று தான் தெரியவில்லை. அப்பாவை அவசரப்பிரிவில் வைத்திருக்கிறார்கள். நீங்கள் யாரும் அருகில் இல்லை. எனக்கு பயமாக இருக்கிறது என்று வருத்தப்பட்டான்.

ஒன்றும் ஆகாது. கவலைப்படாதே. என்ன நடக்கிறது என்று தெரியப்படுத்து என்று ஃபோனை வைத்து விட்டாலும் மனசு அடித்துக் கொண்டு தான் இருந்தது. வாழ்க்கை நிம்மதியாக போகிறதே என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்த வேளையில் இப்படி ஒரு செய்தியா??

அடுத்து என்ன செய்தி வருமோ என்று காத்திருந்த நேரத்தில் மூத்தவனிடம் இருந்து ஃபோன். ஐயோ! இவன் என்ன சொல்ல போகிறானோ என்று படபடப்புடன் எடுத்தால்...

அப்பா உயிருடன் இல்லை என்று தேம்பி தேம்பி சிறு குழந்தையைப் போல் அழுது கொண்டே சொல்லவும் என்ன நடக்கிறதென்றே தெரியவில்லை. கம்பெனியில் மூத்த பதவியில் இருப்பவன், குடும்பத்தில் எனக்கு இளையவன் என்றாலும் மூத்தவனாக பொறுப்புகளைச் சுமப்பவன் வாய் விட்டு அழும் பொழுது ஆறுதல் சொல்ல முடியாமல் தவிக்க... வந்த அழுகையையும் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு, ஒரு மகனாக உன் கடமையை அவருக்குப் பிடித்த மாதிரி செய்திருக்கிறாய். போன மாதம் கூட உன் வீட்டில் இருக்கும் வரை அவரை நன்றாகவே கவனித்திருக்கிறாய். வேறு என்ன செய்ய முடியும்? இப்படி ஒரு நிலைமை வரும் என்று தெரியுமா என்ன? வருத்தப்படாமல் போய் அவருக்குச் செய்ய வேண்டிய காரியங்களை செய்து முடி. அழாதே. எதுவும் நம் கையில் இல்லை.

சரி, நீ எப்பொழுது வருவாய்???

எனக்காக காத்திருக்க வேண்டாம், சொல்லும் போதே உடைந்து போனேன்.

அதற்குள் மதுரையில் இருந்து தம்பி சின்னவனும், நீங்கள் எல்லோரும் வரும் வரை அப்பாவை வைத்திருக்கலாம் என்று ஐஸ்பாக்ஸ் சொல்லி இருக்கிறோம். வந்து விடு சீக்கிரம்.

நான் இன்று கிளம்புவது சாத்தியமில்லை. நாளை இரவு கிளம்பி வந்து சேருவதற்குள் இரண்டு மூன்று நாட்கள் ஆகி விடும். எனக்காக யாரும் காத்திருக்க வேண்டாம். காரியங்களை முடித்து விடுங்கள்.

பெற்றவன் முகத்தை பார்க்க கூட முடியாத தொலைதூரத்தில் இருந்து கொண்டு என்ன செய்ய முடியும்? மெளனமாக அழுவதைத் தவிர!

சில நிமிடங்களுக்குள் மீண்டும் ஃபோன். அக்காவிடமிருந்து! நமக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி நடக்கிறது? நேற்று கூட பேசும் போது நல்லா தானே இருந்தார்? இவருக்கு என்ன குறை? பார்த்துக் கொள்ள ஆளில்லையா?? வசதி இல்லையா?? செக்-அப் செய்து கொள்ளாமல் காலம் தாழ்த்தி இப்போது பார். போய் சேர்ந்துட்டார் மொத்தமாக! அவளும் அழுது கொண்டே பேச, நீ உன் உடம்பை பார்த்துக் கொள். உன் குரலை கேட்டால் BP ஏறிடும் போலிருக்கு என்றவுடன் கொஞ்சம் தணிந்தாள். நாங்கள் எல்லோரும் கிளம்பி விட்டோம். நீ எப்போது வருவாய்?

ம்ம்ம்...வருகிறேன். நீ போய் பார்த்துக் கொள்.

மனதும், உடலும் சோர்ந்து விட்டது. மனதுக்குள்ளே அழுதழுது தொண்டையும், தலையும் 'விண்விண்' என்று வலிக்க..

அதற்குள் கணவருக்கும் தகவல் தெரிந்து வருத்தப்பட்டார். இப்பொழுதுதான் உன் தம்பியுடன் பேசினேன். நன்றாகத் தானே இருந்தார்? ஷாக்கிங் ஆக இருக்கிறது.

அன்று காலையில் அப்பா கோவிலுக்குச் செல்வதை பார்த்ததாக அவர் நண்பர்களும் கூறி இருக்கிறார்கள். பெரியப்பா பையனோ சித்தப்பாவை அன்று மதியம் பார்த்துப் பேசி விட்டு வந்தேனே? என்னால் நம்பவே முடியவில்லை என்று கணவரிடம் சொல்லி இருக்கிறார்.

சரி, நான் பிறகு பேசுகிறேன். பேசுவதற்கு எனக்கும் தெம்பில்லை என்று வைத்து விட்டேன்.

தங்கையிடமிருந்து ஃபோன். மிகவும் நொறுங்கிப் போயிருந்தாள். அழுது கொண்டே இருந்தாள்.

அவர் விதி. நாம் என்ன செய்ய முடியும்? ஆஸ்பத்திரியில் பல நாட்கள் இருந்து அவரும் கஷ்டப்பட்டு அவரைச் சுற்றி இருப்பவர்களையும் கஷ்டப்படுத்தாமல் போனாரே என்று திருப்திபட்டுக்க வேண்டியது தான். ஒரு டாக்டராக உனக்குத் தெரியாததல்ல.  

அவள் ஏதேதோ பேச நினைத்தாள் போலும். அப்பா பெண்ணாயிற்றே! சிலருக்குப் பேசுவதற்கும், அழுவதற்கும் கூட உரிமைகள் மறுக்கப்படுகிறது. நாளை சிகாகோவிலிருந்து விசா வாங்கிக் கொண்டு நானும் மகளும் ஊருக்குச் செல்கிறோம். நீ எப்போது கிளம்புகிறாய்?

தெரியவில்லை.

சீக்கிரம் வந்து விடு. அழுது கொண்டே அவளும் வைத்து விட்டாள்.

மீண்டும் தம்பியிடமிருந்து ஃபோன். வீட்டுக்கு அப்பாவை அழைத்து வந்தாச்சு. மாமாக்கள், பெரியப்பா, பெரியம்மா, நண்பர்கள் என்று அனைவரும் தகவல் தெரிந்து வந்திருந்தார்கள். எல்லோரும் பேசி முடித்து அம்மாவிடம் கொடுக்க... அழுது முடியட்டும் என்று காத்திருந்தேன். நல்லா தான் இருந்தார். இப்படி ஆகும்னு தெரியல. உன் கூட பேசணும்னு சொல்லிட்டே இருந்தார்... அதுக்குள்ளே இப்படி ஆயிடுச்சு!

அமைதியாக கேட்டுக் கொண்டே இருந்தேன். என்ன பேசுவது?

ஐஸ் பாக்ஸில் தான் வைத்திருக்கிறோம். நீங்கள் எல்லோரும் வந்தவுடன் காரியங்களைச் செய்யலாம் என்று.

எனக்காக ஒன்றும் காத்திருக்க வேண்டாம். அக்கா வந்தவுடன் செய்ய வேண்டிய காரியங்களை செய்து விடுங்கள்.

அப்பா முகத்தை கடைசியாக பார்க்க வேண்டாமா??? நீ வாம்மா, சீக்கிரம்!

அந்த கொடுப்பினை தான் இல்லையே? அதற்கு மேல் பேச முடியவில்லை ...

என்ன செய்வது? முதலில் பாஸ்போர்ட் எங்கிருக்கிறது என்று பார்க்க வேண்டும். விசா வாங்கும் தொல்லை வேறு இருக்கே?

மாலையில் வீடு வந்தவுடன் கணவரும் இந்தியா போக டிக்கெட், விசா வாங்க போக வேண்டிய இடம், ட்ரைன் டிக்கெட் என்றிருக்க...

மகளும், நீ போம்மா, நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று மட்டும் சொல். நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன். எதைப்பற்றியும் கவலைப்படாதே. நீ ஊருக்குப் போய் பாட்டியுடன் இருந்து விட்டு வா என்றாள். 

மகனோ குழப்பத்துடன், எனக்கு அப்பாவின் அப்பா, அம்மாவை தெரியாது. தாத்தாவும் இப்பொழுது இல்லை. பாட்டியையாவது உடம்பை நன்றாக பார்த்துக் கொள்ளச் சொல்லுங்கள். நான் ஒழுங்காக ஸ்கூலுக்குப் போய் வருவேன். நீ கவலைப்படாமல் போய் விட்டு வாம்மா என்றான்.

உன் பேரக்குழந்தைகளுக்காவது நீ இன்னும் சிறிது காலம் உயிரோடு இருந்திருக்கலாம்ப்பா...

இயந்திர கதியில் நானும் தயாரானேன்...

ஊருக்குச் செல்ல.