911

 வட அமெரிக்காவில் குழந்தைகள் பள்ளிக்குச் செல்ல ஆரம்பித்தவுடன் தெரிந்து கொள்ளும் முதல் விஷயம் அவசர எண் 911 பற்றியதாகத் தான் இருக்கும். எந்த ஒரு தேவைக்கும்  இந்த எண்ணைத் தொடர்பு கொண்டால் விரைவில் உதவிகள் கிடைக்கும்.

வீடு தீப்பற்றி எரிகிறதா, குழந்தையை யாரவது போட்டு அடிக்கிறார்களா, மாடி வீட்டில் குடியிருப்பவர்கள் அதிகம் தொந்தரவு செய்கிறார்களா, ரோட்டில் கார் பிரச்னையா, ஆக்சிடெண்டா இந்த நம்பர் அடித்தால் போதும் அடுத்த ஐந்தாவது நிமிடத்தில் போலீஸ் கார்இருக்குமிடம் தேடி வந்து விடும் .

நாங்கள் யூட்டா மாநிலத்தில் இருக்கும் பொழுது ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமையில் நண்பர் குடும்பத்துடன் மதிய உணவு முடித்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தோம்.  திடீரென்று fire alarm அலற ஆரம்பிக்க, பயந்து கொண்டே மகளும், நண்பரின் மகனும் வீட்டுக்குள் ஓடி வந்தார்கள்.

குடியிருந்தவர்கள் எங்கு தீப்பற்றி எரிகிறதோ புகை எங்காவது தெரிகிறதா என்று யோசனையுடன் பார்த்துக் கொண்டே இருக்க ...ஒரு சிலர் அவசரஅவசரமாக 911ஐ அழைக்க, சிறிது நேரத்தில் போலீஸ் கார்கள், தீயணைப்பு வண்டிகள் ஒன்றுக்கு இரண்டாக என்று அந்த இடமே பரபரப்பாக ... காது சவ்வு கிழியும் வகையில் அலாரம் அடிப்பது மட்டும் நிற்கவே இல்லை.

அன்று மார்மோன் கிறிஸ்தவர்கள் கடமை தவறாமல் சர்ச்சுக்குச் செல்லும் நாள். அபார்ட்மெண்ட் மேனஜேரும் சென்று விட்டிருந்தார்.

ஒரு வழியாக மேனஜரை கண்டுபிடித்து அவரிடமிருந்து சாவியை வாங்கி முதலில் அலாரம் ஆப் செய்யப்பட அப்பாடா என்றிருந்தது!

சிறிது நேரத்தில் போலீஸ் ஒருவர் வாசலில் வந்து உங்கள் அபார்ட்மென்ட்
முன்னாள் இருக்கும் அலாரம் தான் ஆக்டிவேட் செய்யப்பட்டிருக்கிறது. உங்களுக்குத் தெரியுமா என்றவுடன் தான் பயந்து கொண்டே வீட்டுக்குள் ஓடிப் போன குழந்தைகள் ஞாபகத்துக்கு வந்தார்கள்.

அவர்களை அழைத்து அவர்கள் செய்த தவறைச் சுட்டிக் காட்டிய பின் வாசலுக்கு வந்து பார்த்தால்,  குழந்தைகள் கூட அவசர நேரத்தில் எச்சரிக்கை செய்யும் வண்ணம் அலாரம் அவர்கள் உயரத்திற்கே வைக்கப்பட்டிருந்தது. குழந்தைகளுக்கே உரிய ஆர்வத்தில் அடித்துப் பார்த்து விட்டிருக்கிறார்கள் போலிருக்கு!

நியூயார்க் வந்த பிறகு ஒரு நாள் மகள் என் அம்மாவுடன் பேச இந்தியாவிற்கு டயல் செய்கிறேன் பேர்வழி என்று 011 போடுவதற்குப் பதிலாக 911 போட்டு விட மறுநொடியே யார், எங்கிருந்து பேசுகிறீர்கள், என்ன பிரச்னை என்றவுடன் பயத்தில் ஹலோ மட்டும் சொல்லி விட்டு எங்கோ தப்பு நடந்திருக்கிறது என்று 'டக்'கென்று ஃபோனை வைத்திருக்கிறாள்.

ஒரு குழந்தை பேசி ஃபோனை வைத்தவுடன் அவர்களுக்கும் டவுட்டாகி விட்டது போல. அதற்குள் என் கணவரும் என்ன நடந்தது என்று கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் பொழுதே ஃபோன் அடிக்க, 911 ஆட்கள் வீட்டில் என்ன பிரச்னை, ஏன் ஒரு குழந்தை எங்களை கூப்பிட்டது?அந்த குழந்தை இருக்கிறதா? பேசச் சொல்லுங்கள் என்று சொல்ல,

எதற்கும் பயப்பட வேண்டாம், என்ன பிரச்னை என்றாலும் தயங்காமல் சொல்லலாம் என்று கூற மகளும் நான் தான் என் பாட்டியுடன் பேச நினைத்துத் தவறுதலாக இந்த எண்ணை அடித்து விட்டேன். வீட்டில் ஒரு பிரச்னையும் இல்லை என்று சொன்னாலும் அவர்கள் திருப்தியில்லாமல் எங்கள் கடமையை நாங்கள் செய்தே ஆக வேண்டும். போலீஸ் வந்து சரிபார்த்து விட்டுச் சொல்லட்டும் என்று வைத்து விட்டார்கள் ஃபோனை.

என்ன காரியம் செய்திருக்கிறாய், இப்ப பார் போலீஸ் வரப் போகிறது என்று அவளை மேலும் மிரட்டிக் கொண்டிருக்கும் பொழுதே கதவு தட்டப்பட, வெளியில் போலீஸ்.

இந்த வீட்டிலிருந்து 911ஐ ஒரு குழந்தை அழைத்திருக்கிறது. அதற்காகத் தான் வந்தேன். யார், எதற்காகச் செய்தார்கள் என்று கேட்டு விட்டு சிறிது நேரம் எங்கே வேலை செய்கிறீர்கள், யார் யார் வீட்டில் இருக்கிறார்கள் என்று எங்களிடம் கேட்டு விட்டு, மகளிடம் உனக்கு ஏதாவது பிரச்னையா, யாரவது அடித்தார்களா என்று மிரண்டு போயிருந்தவளிடம் கேட்க, அவளும் பயந்து கொண்டே அப்படியெல்லாம் ஒன்றும் இல்லை. தெரியாமல் செய்து விட்டேன் என்று சொல்லவும் சமையல் அறை , பாத்ரூம், பெட்ரூம்கள் ஒன்று விடாமல் சுற்றிப் பார்த்து விட்டுச் சென்றார்.

ஒரு போலீஸ் வந்து வீட்டை சந்தேகத்துடன் பார்த்து விட்டுச் சென்றது கொஞ்சம் கலக்கமாகவே இருந்தது.

இது நடந்த பல மாதங்களுக்குப் பிறகு ஒருநாள் மாலையில் கடைக்குப் போய் விட்டு வரும் பொழுது 'விர் விர்'ரென்று லைட்டைச் சுழல விட்டுக் கொண்டே அதிவேகத்தில் ஒரு போலீஸ் கார் என்னைப் பின் தொடர, அட ராமா! யார் வீட்டில் என்ன பிரச்னையோ என்று ஒதுங்கி போலீஸ் கார் போகும் வரை காத்திருந்து பின் நானும் செல்ல..

(இந்த மாதிரி நேரங்களில் அனைவரும் ஒதுங்கி நின்று போலீஸ் , எமர்ஜென்சி  மருத்துவ வண்டி, தீயணைப்பு வண்டிகளுக்கு வழி கொடுக்க வேண்டும்)

நாங்கள் குடியிருந்த அபார்ட்மெண்ட்டுக்குள் கார் நுழைய, கடவுளே! குழந்தைகள் பத்திரமாக இருக்க வேண்டும் என்று டென்ஷனாகி விட்டது எனக்கு. வீட்டில் பெரியம்மாவும் இருந்தார் அப்போது.

இந்த போலீஸ் கார் சொல்லி வைத்த மாதிரி என் முன்னாடியே போய்க் கொண்டிருந்தது வேறு என் பதற்றத்தை இன்னும் அதிகரிக்க, சரியாக எங்கள் அபார்ட்மெண்ட் பில்டிங் முன்னால் நிறுத்த, நானும் அவசர அவசராமாக இறங்கி, என்ன பிரச்னை?  நான் இங்கு தான் குடியிருக்கிறேன் என்று சொல்லவும்,

ஒன்றுமில்லை, 911 கால் வந்தது என்றவுடன் சரி எந்த அபார்ட்மெண்ட் என்று கேட்க, நான் குடியிருந்த அபார்ட்மெண்ட் நம்பர் என்றவுடன் எனக்கு ஒரே பயம். மகனுக்கு அப்போது ஒன்றரை வயது. இப்போது என்ன நடந்திருக்கும் என்று ஒன்றும் புரியாமல் பதட்டத்துடன் நானே பில்டிங் கதவை திறந்து வீட்டுக் கதவை திறந்தவுடன் ஓடி வந்த குழந்தைகள் என் பின்னே வந்த போலீசைக் கண்டவுடன் கொஞ்சம் மிரள...

குழந்தைகளைப் பார்த்தவுடன் தான் நிம்மதியாக இருந்தது. அதற்குள் கணவரும் வந்து விட அப்பாடா என்றிருந்தது. போலீசும் உள்ளே வந்து வீட்டை நோட்டமிட்டார். என் பெரியம்மாவைப் பார்த்தவுடன் யார் இவர்கள் என்று அவருடைய பாஸ்போர்ட் இத்யாதிகளை சரிபார்த்து என்ன நடந்தது என்று கேட்க, அக்காவைப் போல வீடியோ கேம் விளையாடுவதாக நினைத்து மகன் ஃபோனில் இரண்டு விரல்களில் நம்பர்களை அழுத்த எப்படியோ 911 வந்திருக்கிறது. அது புரியாமல் அதை  தொடர்ந்து வந்த ஃபோனுக்கும் அவனே மழலையில் எங்களுடன் பேசுவதாக நினைத்துக் கொண்டு பேசியதில் பிரச்னை.

வாயில் pacifier வைத்துக் கொண்டு மகனும் போலீசிடம் போய் அவர் வைத்திருந்த துப்பாக்கியை கேட்க, நீ தானா அந்த வாண்டு? என்னிடமே துப்பாக்கி கேட்கிறாயே நிச்சயம் நீ தான் இந்த சேட்டையை செய்திருக்க வேண்டும் என்று சொல்லி சிறிது நேரம் அவனிடம் பேசி விட்டு, துப்பாக்கியையும் காட்டி விட்டு சிரித்து பேசி விட்டுச் சென்றார்.

இதோடு இரண்டாவது 911 அழைப்பு இந்த வீட்டில் இருந்து வந்திருக்கிறது. இது ஒரு அவசர எண். இதே நேரத்தில் வேறு ஒரு குடும்பத்திற்கு உண்மையிலேயே உதவி தேவையாக இருக்கலாம். இனிமேல் பொறுப்புடன் நடந்து கொள்ளுங்கள் என்று எங்களுக்கும் அறிவுரை சொல்லி விட்டு அடுத்த முறை இப்படி ஒரு fake கால் வந்தால் உங்களுக்கு ஃபைன் போடுவோம் என்று மிரட்டி! விட்டு அவர் போகும் வரை ஒரே ...


திக்... திக்... திக்... தான்!