முதல் முறையாக நான் பார்த்த காதல் கதையாக இல்லாத வேறொரு கதைக்களம் "Misaeng: Incomplete Life". அலுவலகத்தில் குழுக்களிடையே நடக்கும் அரசியல், பயிற்சிக்கு வந்த இளம்பட்டதாரிகள் பணிபுரியும் இடத்தில் பெரும் அனுபவங்கள், நிர்வாகத்தின் குளறுபடிகள், அறிவாளியாக, திறமைசாலியாக இருந்தாலும் பெண்களை மதிக்காத ஆண்கள் என்று நாம் காணும் நிகழ்வுகளைக் கொண்டு நகரும் மிக அழகான தொடர்.
கனவுகளுடன் இளம் கதாநாயகன். சாந்தமான எல்லோருக்கும் நல்லதையே நினைக்கும் புஜ்ஜி பாய். கியூட் 😍 கதாபாத்திரத்திற்குப் பொருத்தமான முகமும் நடிப்பும். மேலதிகாரியாக நடித்தவருக்கு நிஜமாகவே ரத்தக் கொதிப்பு வந்திருக்கும் அப்படியொரு நடிப்பு! பலரும் சபாஷ் போட வைக்கிறார்கள்.
நகரத்தில் நடக்கும் கதை. அலுவலகத்தின் பின்னால் இருக்கும் தோட்டமும் மாடியும் அழகு. பிரச்சினகள் வரும் பொழுது அங்கே தான் கூடுகிறார்கள். அனைத்துக் கதாபாத்திரங்களும் நன்றாக நடித்திருந்தார்கள்.
மேலிடத்து சிபாரிசின் மூலம் பயிற்சிப் பெற வந்த இளைஞனைத் தன்னை வேவு பார்க்க வந்ததாக தவறாகப் புரிந்து கொள்ளும் மேலதிகாரி அவனை அவமானப்படுத்த, பயிற்சி பெற வந்திருக்கும் சக பட்டதாரிகளின் கிண்டலுக்கும் கேலிக்குள்ளானாலும் அவர்களிடையே தோற்காமல் வெற்றிப் பெற வேண்டும் என்று முயற்சித்து இறுதியில் வெற்றியும் பெறுகிறான். நிறுவனத்தை வெவ்வேறு சந்தர்ப்பங்களில் நெருக்கடியிலிருந்து மீட்டிருந்தாலும் கதாநாயகன் வேலையில் நிரந்தரமாக முடியாத நிலை. கடைசி நாள் வரை தன் வேலைகளைத் திறம்பட செய்து முடித்து 'உச்' கொட்ட வைத்து விடுகிறான். சக ஊழியர்களும் மேலதிகாரியும் தன்னை அங்கீகரித்து விட்டார்கள் என்பதே அவனுடைய வெற்றியாக இருக்கிறது.
கல்லூரி முடிந்த அடுத்த வாரமே சிபாரிசில் வேலைக்குச் சேர்ந்த என்னிடம் முசுடுத்தனமாகவே இருப்பார் அந்த மேலதிகாரி. வேலை எதுவும் சொல்லியும் கொடுக்காமல் கட்டுக்கட்டாக ஃபைல்களைக் கொடுத்து படிக்கச் சொன்னார். அங்கிருந்த ஐவரில் நான் மட்டுமே பெண். என்னோடு வேலை செய்த மற்றொரு இளைஞன் கல்லூரியில் என்னுடைய சீனியர் மாணவன். அன்று தான் அவரும் என் தாய்மொழி பேசுபவர் என்று அறிந்தேன்! வேலையின் நெளிவு சுளிவுகளைக் கற்றுத் தந்தது அவர் தான். ஆனால் என் மேலதிகாரி மட்டும் என் மேல் புகார் பட்டியல் வாசித்துக் கொண்டே இருந்தார். நானும் பொறுத்துப் பார்த்தேன். நேராக நிர்வாகத்தலைவரிடம் சென்று வேலையும் கொடுக்காமல் புகார் சொல்லும் அதிகாரியைப் பற்றி நான் புகார் செய்ய, அவர் வந்து கண்டித்த பிறகே கொஞ்சம் அடக்கி வாசித்தார். 50-60 பேர் வேலை செய்யும் அலுவலகத்தில் நான்கே பெண்கள் தான். என்னுடைய துறையில் நான் மட்டுமே. அலுவலக அரசியல் எனக்குப் புதிது. எதையும் கண்டு கொள்ளாமல் நான் உண்டு என் வேலை உண்டு என்று இருந்தாலும் சிடுசிடு மனிதர்களைக் கண்டு வெறுத்திருக்கிறேன். காலம் செய்த கோலம்! சிலர் கணவரின் நெருங்கிய உறவினர்களாகி விட்டிருக்கிறார்கள்😊
இன்று வரை அந்த சிடுமூஞ்சி அதிகாரி ஏன் அப்படி நடந்து கொண்டார் என்றே தெரியவில்லை. பிறகு வேறு வேலைக்கு நான் மாறி விட்டேன். அங்கே பெண்களை வேலைக்குச் சேர்த்தால் திருமணம், குழந்தைகள் என்று அடிக்கடி லீவு போடுவார்கள் என்று இத்தொடரில் வரும் வசனத்தை நேரிலேயே கேட்டிருக்கிறேன். வேலைக்கு வரும் பெண்களை ஆண்களுக்குப் போட்டியாக நினைத்த காலம் அது! ஆண்களின் சிந்தனையில் இப்பொழுதாவது மாற்றங்கள் வந்திருக்கிறதா தெரியவில்லை.
அலுவலகத்தைச் சுற்றி நடக்கும் கதை என்றாலும் இத்தொடரில் அதிகமாக குடிக்கிறார்கள். கொரியன் தொடர்களில் கொஞ்சம் உயர ரக உணவகம் என்றால் தனியறையில் கதவு மூடியபடி பெரிய மேஜையில் பரப்பி வைத்திருக்கும் உணவு வகைகள் என்று நன்றாக இருக்கிறது. உணவுக்கு அதிகமாக முக்கியத்துவம் கொடுக்காத தொடர் 😑 நிறைய காஃபி குடிக்கிறார்கள். கண்ணுக்கு உறுத்தாத வெள்ளை, நீல நிற சட்டைகளையே அலுவலகத்திற்குப் போட்டுச் செல்வார்கள் போலிருக்கு. நம்மூர் ராமராஜன் ஸ்டைல் அடர்வண்ணச் சட்டைகள் எல்லாம் பார்க்க முடியவில்லை. சிக்கென்று இருக்கிறார்கள் ஆண்கள்! தொடர்களிலும். குண்டான கொரியன் மக்களைப் பார்பபது அரிதோ?
அலுவலகம் என்பது நாம் கற்றுக் கொள்ளவும் கற்றுக் கொண்டதை வைத்து திறம்பட வேலை செய்து நம்மை நிரூபிக்கும் இடமும். அதற்கான தகுதியும் திறமையும் வளர்த்துக் கொள்ள சக அலுவலர்களும், நன்கு புரிந்து கொண்ட மேலதிகாரியும் அமைவது வரம். நமக்கான நண்பர்கள் அமைந்து விட்டால் சொர்க்கம் தான். கதாநாயகனைப் புரிந்து கொண்ட குழுவினரும், மேலதிகாரியும் தொடக்கத்தில் உதாசீனம் செய்தாலும் பின்பு நண்பர்கள் ஆவதும் என சில இடங்களில் கலங்க வைக்க்கிறது இத்தொடர்.
இருபது பாகங்கள் என்றாலும் பழைய நினைவுகளைக் கிளறியதாலோ என்னவோ ரசித்துப் பார்க்க முடிந்தது.
No comments:
Post a Comment